در این آخرین ساعت های غروب آدینه ، بغضی نفس گیر بر شیشه احساس می کوبد! غروب آدینه ایی دیگر در راه است. تنها و بی کس در میان جاده خیال ایستاده ای تا شاید صدای رهگذر آشنا؛ در میان تپش قلبت؛ طنین انداز شود و گرمی لهجه اش تو را از میان باغ خیال، به شرمگاه حضور بکشاند. با خود می اندیشی: "نه! هنوز فرصت باقی است."

ولی امروز هم صدای گرم او در کوچه باغ هایمان نپیچید. اما انتظار همچنان باقی است. حتی تپش تند قلبت هم، از شدت انتظار نمی کاهد. قلبت در انتظار شنیدن کلامی آسمانی است. کلامی که روزی به گوش خواهد رسید و گره گشای همه گره ها خواهد شد. کلامی که تو را از جاده پر پیچ و خم، به میانبر ساده و بی آلایش زندگی خواهد کشاند.

حالا لحظه ایی چشم بر هم بگذار و دلت را پرواز ده. بگذار گذار لحظات سپید و سیاه، داغی افکارت را با نجوای آرام ملکوتی آرامش دهد. زیرا که تو امید داری، امید ظهور رهگذر، امید شنیدن تپش لحظه های پرفروغ زندگی، امید برپایی حق و امید رسیدن موعود.