شب بود، چشمم خیره به همه ی شب! خورشیدی در کار نبود. تمام شب را بیدار ماندم تا در سپیده دم آدینه، چشمان سحرخیزان را در اشتیاق ظهور، به تماشا بنشینم. شب پر از راز بود: سیاهی و نور، ابرهای سپید، آسمان و آنگاه که پرنده موذن ندا سر داد و آسمان در تکاپوی رسیدن خورشیدی پر نور از مشرق، اندک نوری نمایان ساخت. دل پر آشوب من سخت تپید شاید در انتظار نوری بود که راهی به سوی امید نورانی بیابد ولی خبری نشد! دل خود گواهی داد که ره گم کرده و پر آشوب، نور حقیقت جستن خطاست! اول زنگار باید زدود...

در این آخرین ساعت های غروب آدینه ، بغضی نفس گیر بر شیشه احساس می کوبد! غروب آدینه ایی دیگر در راه است. تنها و بی کس در میان جاده خیال ایستاده ای تا شاید صدای رهگذر آشنا؛ در میان تپش قلبت؛ طنین انداز شود و گرمی لهجه اش تو را از میان باغ خیال، به شرمگاه حضور بکشاند. با خود می اندیشی: "نه! هنوز فرصت باقی است."

ولی امروز هم صدای گرم او در کوچه باغ هایمان نپیچید. اما انتظار همچنان باقی است. حتی تپش تند قلبت هم، از شدت انتظار نمی کاهد. قلبت در انتظار شنیدن کلامی آسمانی است. کلامی که روزی به گوش خواهد رسید و گره گشای همه گره ها خواهد شد. کلامی که تو را از جاده پر پیچ و خم، به میانبر ساده و بی آلایش زندگی خواهد کشاند.

حالا لحظه ایی چشم بر هم بگذار و دلت را پرواز ده. بگذار گذار لحظات سپید و سیاه، داغی افکارت را با نجوای آرام ملکوتی آرامش دهد. زیرا که تو امید داری، امید ظهور رهگذر، امید شنیدن تپش لحظه های پرفروغ زندگی، امید برپایی حق و امید رسیدن موعود.

سلام بر مولای مهربان.

کجایی ای ارتباط دهنده آسمانها و زمین؟ کجایی ای برافرازنده پرچم حق و توحید؟ کجایی ای برپا کننده حکومت عدل علی؟

خدایا! پس در کدامین روز آن وعده برحق تو ظهور خواهد کرد و اسلام را در کدامین روز عزت خواهی بخشید و ریاکاران را در کدامین روز به ذلت خواهی کشاند؟ خدایا! تمام سرزمین های اسلامی مان درانتظار عزت موعودند! پس به حرمت ناله های کودکان، یتیمان و مظلومان، مولایمان را برسان.

سلام بر خورشید سامرا! سلام بر مولای مهربان!

امروز از سپیده دمان همه ستارگان آسمان، بی صدا در پناهگاه خویش آرام گرفته اند و اشک هایشان را از خورشید، نهان داشته اند. امروز سامرا در غربت؛ و بی حضور شیعیان؛ به تنهایی سوگوار امام هادی(ع) است. امروز امام عصر(ع)، غریبانه در کنار آرامگاه جد بزرگوارش، از ناملایمات روزگار، شکوه به پیشگاه دوست برده است. جراحت دل امام نازنینمان امروز بیش از سالهای قبل است. هنوز اثر تیرهای بی هدف سیه دلان و جاهلان روزگار، بر آرامگاه پدر و جد بزرگوارشان باقی است. هنوز دل هر آزاده ایی از ویرانی بارگاه امامان مظلوم، دردمند است. هنوز اوج مظلومیت شیعیان در نمایش است.

کجایند آن شیعیان وفادار که بار دیگر در سالروز شهادت امام هادی؛ در بارگاه مظلومش؛ صدای یا زهرا سر دهند!؟ ای شیعیان مولا! در کدامین معبر، یا در کدامین تکیه و مسجد، برای عرض تسلیت به پیشگاه مادرش؛ زهرا؛ و عرض سر سلامتی برای امام عصر گرد آمده اید؟ شاید سلاح به دست در زیر شراره های داغ آفتاب جبل عامل، عرصه را بر دیو سیرتان تنگ کرده اید؟! شاید هم پیکر خونین شقایق های کوچک نورسیده حمل می کنید؟ شاید هم تنها، در معبری ایستاده؛  و آرام اشک مظلومیت می ریزید و دم بر نمی آورید؟!

مولاجان! تسلیت شیعیانت را بپذیر.