کودکانمان بزرگ شدند، بر جبین جوانهایمان گرد پیری نشست، بزرگانمان ازقید حیات رفتند. فرهاد هایمان تمام کوه ها را کندند. مجنونهایمان لیلی هایشان را گم کردند. افسانه رستم ها فراموش شد، رشادت شیران روز و عابدان شب به فراموشی رفت. دیوان حافظ کهنه گشت. آخر کی میایی؟