سلام آقا جون! خیلی خدا رو شکر می کنم... آقا جون! می دونم که من بدم ولی قبل از نوشتن برای شما وضو گرفتم؛ خواهش می کنم نوشته های من رو هم بخونین. دلم می خواد براتون خصوصی بنویسم که فقط خودتون بخونین.

آقا جون! امروز از صبح، بغض گلوم رو گرفته بود و دنبال یه فرصتی می گشتم که براتون بنویسم. آقا جون! همه اونایی که برای انجام مناسک حج تمتع به سرزمین نور رفتن، الآن توی مکه هستن و امشب قراره برن عرفات؛ شما هم که حجت خدایین و هر سال به حج مشرف می شین، اونجایین؛ ولی آقا جون امروز شهادت امام باقره و مدینه خلوت خلوت! فقط شما می تونین برین زیارت بقیع؛ شما که صاحب زمانین و اون مسافت زیاد رو در چشم بهم زدنی می تونین طی کنین.

 مدینه در حالت عادی که غریب و مظلوم هست چه برسه به اینکه شهادت یه امام معصوم باشه و اونجا خلوت خلوت. تصور اون فضای گرفته، قلبم رو فشرده می کنه؛ باز هم این جمله ی شهید آوینی توی ذهنم تکرار می شه: با که باید این راز را باز گفت که اسلام در مدینه النبی (ص) از همه جا غریب تر است؟!

 امامان بقیع تنها امامان بی بارگاه هستن که زائراشون رو از پشت پنجره ها پذیرایی می کنن، به نوای دل اونا گوش می دن و دست نوازش روی سرشون می کشن. حیف ... حیف که خودخواهان ستمگر نمی فهمن که این امامان معصوم ما ملکوت رو زیر نگین انگشتری خود دارن؛ اونها رو چه نیاز به بارگاه که دنیا بارگاهشونه و چه نیاز به خادم که قلب های آسمانی، خادم اونهاست.

آقا جون! من رو ببخشین که با اسم «پرستو» براتون می نویسم، می دونم که پاکی پرستوهای عاشق رو ندارم اما شما که مهربونین، از این جسارت من چشم بپوشین و از خدا بخواین به خاطر پاکی اونا، دل منم پاک کنه و آرزوی پرواز رو دست یافتنی.

 آقا جون! دیگه چیزی ندارم بگم فقط: ألیس الصبح بقریب؟!

نویسنده : پرستو