به یاد گذشته اشک ریختم. به یاد ایامی که روی پشت بامها، بادبادکهایمان را هوا می کردیم و دلهامان چقدر صاف و بی آلایش بود. یادم است که غرور پرنده ها خدشه دار شده بود. یادم است اون موقع از همه بالاتر بودیم. حتی ابرها هم چشم دیدنمان را نداشتند. یادم است قبل از آنکه نخ ها طاقت موندن در دستانمان را داشته باشند، پرواز را با اوج آنها آموخته بودیم. یادم است اشک هایمان چقدر پاک و زلال بود؛ وقتی دیگر نشانی از بادبادکها نداشتیم.

روزگار غدار همه چیزمان را گرفت! نیکانمان در سوسنگردها جان در طبق عشق نهادند و صمیمانه به آرزوی پرواز دست یافتند. شبی خواب دیدم که دسته گلی (عین همون دسته گلی که خانوم سبحانی الان به عنوان نماد وبلاگش گذاشته) از میانمان کشیدند و بردند! از خواب که پریدم فقط شهید محبی تو ذهنم بود!

حالا اونقدر زنگار دلم رو پوشانده که قلوه سنگی سخت در درونم را دل می نامم وافسوس که هیچ آثار دل بودن را با خود ندارد. ای آقای ما می دانم که می دانی و از گناهانمان ناراحت! عنایتی هم سوی ما کن که سخت نیازمندیم.

آقا جان! سالروز شهادت امام باقرالعلوم(ع) رو تسلیت عرض می کنم.