مولای من!

چقدر انتظار برای آمدنت شیرین است، چون می دانم که حتما می آیی. کاش همه بی خبران هم در این لذت با شیعیانت سهیم می شدند. جاهلان در ذهنیت خویش چه افکاری بیهوده می سازند، غافل از آنکه با اندک تاملی خواهند یافت، آنچه را که شیعیانت یافته اند.

مشکل عاشقان تو در ناشکیبایی آنهاست. آنها دوست دارند که زودتر حکومت مولایشان را ببینند. آنها دوست دارند مهربانی را با حضورت معنا کنند. آنها وقتی غم ها و دردهای مردم دنیا را می بینند، تحمل شان کم و کاسه صبرشان لبریز می شود. آنها نیک می دانند که آنچه به نام بلایا، مردمان را گرفتار می کند، از کم خردی و کوته فکری و ضعف مسولانی است که با اندک تحمل و تعمق و برنامه ریزی می توانند آنها را از زندگانی بشر حذف کنند ولی افسوس که یا نمی خواهند یا در توانشان نیست و یا فرعونیان زمان نمی گذارند.

مولای مهربان!

عاشقانت که سخنی جدا دارند، دلتنگی آنها نسبت به مولایشان قابل وصف نیست. ولی عاقلان هم می دانند که برای حذف ریشه های کامل فقر و ظلم و برای گسترش عدل و مهربانی، بجز انتظار برای ظهورت، چاره ای دیگر نمانده است.