ماه رويا! جلوه كن در شام تارم

تا سحرگه بي تو اختر مي شمارم

دست از من، دامن از تو، ديده ي دل روشن از تو

رو مگردان، برنمي گردم من از تو

شب كه يادت مي شود بال و پر من

شعله برمي خيزد از خاكستر من

سايه ي اين شور شيرين كم مبادا از سر من

باز هم پروانه ي من، اين دل ديوانه ي من

سوي تو پرمي كشد

با خيال شمع رويت، سوز اين داغ نهان را

تنگ در بر مي كشد

در بهار جلوه ي تو، اي خوشا شيدا شدن ها

گم شدن در پيش و آنگه، پيش تو پيدا شدن ها

تا به كي خواهي چنين حيران و سرگردان دلم را؟

سوي كوي روشنايي باز برگردان دلم را.