حسينا!
به ازاى آن فرات كه بر تو بستند
صد هزاران فرات
بر كربلايت جارى مى كنيم
مي دانم که با نگاه تو
دست هاي تشنه ي مان
از قفس تن
به سوي دستان مهربانت
پر مي کشند